Over fixen en lijstjes en waarom ik liever komma's gebruik

Ik houd dus van schrijven. Vandaar ook dit blog. Zoals ik op mijn website zet; ik houd ervan om dingen anders te bekijken, nieuwe perspectieven te vinden op de wereld om me heen. En ik heb een komma nodig om een punt te maken. Ik houd niet van instant en van snel. Ik geloof er ook niet zo in. In een wereld waarin we ongemakken even snel kunnen fixen. Of in geluk of succes on demand. 
Even hup, een pil erin, al dan niet spreekwoordelijk, en we kunnen weer door, door, door. 

Ik heb behoefte aan een ander geluid. Een eerlijker geluid, een wat ontspannener en in mijn beleving gezonder geluid. Aan reflectie, aan niet weten, aan even over na moeten denken. Aan dingen die tijd kosten, soms moeite. Aan nuance, aan open, aan verrassing: tjee, zo had ik het nog niet bekeken en: oh ja, dat kan natuurlijk ook.

En dus schrijf ik. Op mijn manier. Voor mezelf, maar ook, omdat ik denk dat waar ik behoefte aan heb, de wereld een beetje meer kan gebruiken. Ik zal toch niet de enige zijn? En dan ga je als blogschrijver toch eens zoeken naar manieren om je lezersbereik te vergroten. Via Google... dom! Want dan krijg je precies die tips, die niet passen bij dat andere geluid. “Maak een lijstje” met “de tien beste manieren om…”. En ja hoor: “Doe een aantrekkelijke belofte in je titel en maak die belofte binnen handbereik met woorden als ‘makkelijk’, ‘snel’ en ‘eenvoudig’.” Houd het kort. En nog (hoera een lijstje) vijftien tips voor meer traffic. Want meer traffic = meer klanten = meer geld. Het leven als verdienmodel. Gedachten, verwondering, vragen en denken als verdienmodel? Inspiratie, delen, gewoon eens op een andere manier naar de wereld kijken als verdienmodel? Nee dank u. Ik hoef geen klanten, ik wil iets bijdragen en delen, that's it. De wereld volgens Google? Houd nou op, het leven is geen algoritme... toch? 

In drie eenvoudige stappen naar een beter leven! Okidoki, en dan ben je daar, stel dat je die stappen succesvol hebt doorlopen, in zeg, een week of drie (lekker snel en binnen handbereik, u weet wel). En dan? Is het dan ‘af’? Is het dan een kwestie van, pak ‘m beet, in mijn geval nog een jaar of veertig, één constante lijn van sjonge jonge wat heb ik toch een goed leven? Daar moet je toch ook niet aan denken? Mag het ook met ups en downs? Met dingen om te overwinnen, of mee te leren leven? Met groei en ontwikkeling enzo? Beetje diepgang zo hier en daar? Mag het ook af en toe donker zijn, waardoor het licht weer warmer schijnt aan het eind van de tunnel. Mag iets ook moeite kosten of tijd, zodat het extra bevredigend is als het is bereikt. En mag het ook af en toe klein zijn. Minimaal, maar doordat je er bewust aandacht aan geeft heel bijzonder? En mag het ook gewoon zonder doel, mening of outcome? Gewoon, omdat het leuk is om te doen en lekker voelt.  Belangeloos? Wat? Ja, belangeloos. Gewoon, zomaar. 

We leven in een wereld waarin alles kan. Scheve neus? Laten we fixen. Geen geld voor een grote auto? Doen we even een snelle lening. Permanent hoofdpijn, een pil en je merkt er niks meer van. Alleen op de bank? Tinder! En binnen een uur een heerlijke avond met de prins op het witte paard. Geen zin om te koken? Vier minuten in de magnetron en tadaaa, een drie sterrenmaaltijd voor het hele gezin voor nog geen €5,-.

En zo hollen we door het leven, van quick fix naar snelle en makkelijke oplossing. Google weet wat we nodig hebben en biedt het instant aan. En we vergeten intussen te leven…. Echt te leven. En worden daar, heel gek, wat somber van. Want als iets dan niet lukt, of glanst, of symmetrisch, laat staan perfect is, dan ligt het dus aan jou. En dat kan niet goed zijn. Geluk is afdwingbaar, dus somberheid taboe. Maar dat geeft niet, want ook daar is een (niet verslavende en nu bij de altijd voordelige drogist in de aanbieding) pil voor en eventueel een zelfhulpboek (vandaag besteld, morgen in huis), een coach of therapeut met een (daar is-ie weer) eenvoudig stappenplan. 

Enfin, ik dwaal af. Ik was bij waarom ik schrijf en waar ik wél behoefte aan heb. En het idee of gevoel dat er veel meer mensen zouden moeten zijn die die behoefte met me delen. En ik was op zoek naar hoe je die bereikt. En met dat ik de tips op Google lees, denk ik “zo dus niet”. In elk geval niet voor mij. Dat is precies het tegenovergestelde van wat ik wil en waarom ik schrijf. Laat mij maar af en toe een komma gebruiken. En nog een. En nog een. Van mij geen lijstjes, snelle beloftes, aantrekkelijke aanbiedingen. Of nou ja, misschien toch. 
De belofte dat ik het bij mezelf houd, blijf delen hoe ik het zie en hoe ik het zou willen. Soms klein, soms ongemakkelijk groot. Omdat ik ook gewoon maar probeer chocola te maken van deze wereld en het leven in het algemeen. 
En dat ik geen behoefte heb om aan je te verdienen als je dit leest. 
En dat ik blijf geloven, dat je ook gewoon dingen kunt delen in het echte leven, maar ook via internet, omdat je het leuk vindt om te delen en dat er mensen zijn, die daar gewoon behoefte aan hebben. 
Zo, een lijstje. Met komma’s.

Saskia Hommes

Hoe haal ik het beste uit mezelf en mijn leven en wat is dat dan? Hoe werken mensen? Hoe werkt het leven? Saskia Hommes van Hommes' Verhaal is altijd bezig geweest met zoeken naar antwoorden op deze vragen en met schrijven. Ze houdt ervan om met een verhaal nieuwe perspectieven te schetsen op de wereld om ons heen, zoals zij die ziet. Als (schrijf)coach, klankbord, sparringspartner of als schrijver helpt ze je graag met jouw verhaal.

Plaats hier je reactie!


Je bericht wordt verzonden...