Mijn ervaringen met ‘Een Cursus in Wonderen’

Mijn ervaringen met ‘Een Cursus in Wonderen’

Er zijn vele wegen terug naar onze Oorsprong, terug naar God. ‘Een Cursus in Wonderen’ - (ECIW) - is er één van. Graag deel ik iets van mijn persoonlijke ervaringen tot nu toe tijdens het bewandelen van deze – voor mij – hobbelige weg vol kronkelingen.

Hoe is het begonnen?

Lang geleden las ik een boekje van Lee Coit genaamd Luisteren naar je innerlijke stem. Hij beschreef dat je kunt leren om Gods stem te horen, zodat Hij je innerlijke leraar en gids kan worden en je geen leraren vanuit de buitenwereld meer nodig hebt. Gods stem is de enige stem waar je naar hoeft te luisteren en hij brengt je thuis.

Dit raakte me diep. Ik voelde direct en zonder enige twijfel: dit is wat ik wil. De schrijver noemde ECIW en vermeldde dat het belangrijk is deze in je eigen taal te volgen omdat het dan sterker binnen komt. Dus ging ik uitgevers aanschrijven met de vraag: gaan jullie ECIW in het Nederlands uitgeven?

Ik kreeg als antwoord dat er een heel team van vertalers mee bezig was en dat het nog jaren zou duren voordat de Nederlandse editie verkrijgbaar zou zijn.

Ongeduldig als ik was begon ik toen toch in de Engelse versie. Na les 6 smeet ik het boek gefrustreerd in de hoek. Ik begreep er echt geen hout van en dat lag niet eens aan het Engels. Pas later begreep ik dat je niet zomaar met de lessen kunt beginnen. Het eerst grondig bestuderen van het Tekstboek is essentieel.

Ik kwam tot de conclusie dat de tijd voor mij nog niet rijp was en besloot af te wachten tot de Nederlandse uitgave op mijn pad zou komen.

Ben best leuk bezig

In de (tientallen) jaren daarna kwam ik ECIW een paar keer tegen. Ik herinner me dat ik in een boekwinkel het dikke zware boek met de serieuze donkerblauwe kaft zag liggen. Ik pakte het op en de moed zonk me in de schoenen. Als we alleen maar om bewust contact met de stem van God hoeven te vragen, dan zijn die 1300 pagina’s toch niet nodig? Nee, ik ben best leuk bezig met Boeddhisme en mediteren, besloot ik.

Het inzicht

In 2006 vertrok ik voor een jaar naar Hawaii, de Big Island. Ik leerde mensen kennen uit spirituele gemeenschappen en zwom met dolfijnen. De Aloha-Spirit van liefde en dienstbaarheid die in Hawaii zo voelbaar is, raakte me in mijn hart. Het jaar dat ik daar woonde, een healingopleiding deed en vele bewustzijnsverruimende ervaringen had in de natuur, heb ik als zeer spiritueel ervaren.

In die tijd kreeg ik dromen en visioenen van Jezus die me liefdevol wenkte. Meestal vergeet ik dromen weer snel, en deze staan me allemaal nog helder voor ogen. Het mooiste beeld wat ik koester is toen ik zag hoe Jezus me optilde en uit de modder probeerde te trekken waar mijn voeten in vast bleven zitten. Je hoeft alleen maar los te laten, zei hij. Op dat moment schieten mijn voeten los en tilt hij me op een prachtige regenboog.

Nu ik dit schrijf voel ik weer de liefde en ontroering van toen. Ik merkte dat Jezus iets van me en voor me wilde. En wat wil ik zelf? Hoe bereik ik dit?

De ommekeer

Eenmaal terug in Nederland kreeg ik de tip om het boek De verdwijning van het Universum van Gary Renard te lezen. De eerste hoofdstukken zijn taai maar hou vol, zei ze.

Dat boek bracht me weer helemaal terug bij ECIW. Niet alleen werd het diepe verlangen naar contact met God geraakt, Gary gaf ook heel helder aan wat de kern van de Cursus is en hoe je met dat inzicht er veel gemakkelijker doorheen kunt gaan.

De kern

Waar het allemaal om draait is Gods versie van vergeving, die totaal anders is dan wat wij mensen meestal onder vergeving verstaan. In feite is alles al vergeven want het heeft nooit echt plaatsgevonden, althans niet in de realiteit van het Hogere Zelf, die in de Cursus de Heilige Geest wordt genoemd. Het is alleen gebeurd in het ego-script, dat slechts een toneelspel is dat wij met zijn allen spelen. Dat had Shakespeare dus al goed gezien.

De Cursus en nu écht

Sindsdien ben ik student van de Cursus en wat een avontuur is dat! Het ego haalt alles uit de kast om je in de illusie vast te houden. Oud zeer uit mijn jeugd kwam weer heftig naar boven. Hoe kon ik dat vergeven?

Toch is het nu anders: ik ben een band aangegaan met mezelf, de Cursus, en met Jezus en de Heilige Geest als mijn gidsen, helpers en beschermers. Ik worstelde eerst nog wel met de Christelijke terminologie waardoor ik liever sprak van Yeshua en mijn hogere zelf. Dat wordt nu minder: het zijn slechts woorden die verwijzen naar waar het echt om gaat: de directe verbinding met God.

Ben je ooit klaar?

Het is een lange, lange cursus, een leerweg de rest van mijn leven. Hoe ongeduldig ik soms ook kan zijn, ik merk dat het niet meer uitmaakt. Zoals ECIW zegt: zij die zeker zijn van de uitkomst kunnen het zich permitteren te wachten, en wachten zonder angst. Ik ga in rust en vertrouwen verder op de ingeslagen weg.

Als je de nodige stappen naar God toe zet en je overgeeft aan Zijn wil, dan zet God die laatste stap zelf, belooft de Cursus.

Vol verwachting klopt mijn hart.

Saskia Willockx

www.be-essence.nl